حامیم متنبیحامیم متنبّی، از مدعیان نبوّت و اهل قبیله غماره در قرن چهارم قمری در مغرب دور بود. ۱ - معرفی اجمالیابومحمد، حامیم بن ابی‌خلف غماری، از مدعیان نبوّت و اهل قبیله غماره در مغرب دور بود. در کوهستان حامیم نزدیک شهر تطوان دعوت خود را آشکار کرد و بدان‌جا منسوب و مشهور شد و بسیاری از مردم قبیله غماره که بادیه‌نشین، جاهل و از شریعت به دور بودند، گرِدش جمع شدند. حامیم برایشان شریعتی وضع و قرآنی جعل کرد که به زبان خود بر آنان می‌خواند. از جمله احکام مجعول حامیم، نماز دوگانه‌ای در هر روز بود که نخستین آنها هنگام طلوع خورشید و دیگری هنگام غروب خوانده می‌شد. هر نماز، سه رکعت داشت و در رکوع آن می‌گفتند: «به حامیم و پدرش ایمان آوردم. سر و عقل و دل و آنچه در ضمیرم می‌گذرد و آنچه گوشت و خونم آن را دربر گرفته است، نیز بدو ایمان می‌آورند». همچنین روزه روزهای دوشنبه و پنج‌شنبه تا ظهر، و روزه روز جمعه و ده روز از ماه رمضان و دو روز از ماه شوال را بر آنان واجب کرد و آنان را به پرداخت یک دهم از دارایی خود به‌عنوان زکات ملزم کرد و حج و وضو را از آنان ساقط کرد و دیگر کارهایی که با اسلام مباینت دارد. هنگامی که خبر این مدعی پیامبری به امیر عبدالرحمان ناصر حکمران اندلس رسید، سپاهی برای سرکوبی حامیم اعزام کرد. این سپاه، او را دستگیر کرد، سرش را برید و آن را به قرطبه فرستاد. [۱]
ناصری سلاوی، احمد بن خالد، الاستقصاء لاخبار المغرب الاقصی، ج۱، ص۱۹۲.
[۲]
ناصری سلاوی، احمد بن خالد، الاستقصاءلاخبار المغرب الاقصی، ج۱، ص۲۹۲.
۲ - پانویس
۳ - منبععبدالسلام ترمانینی، رویدادهای تاریخ اسلام، ترجمه پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، ج۲، ص۱۹۶-۱۹۷. |